polski skapiec

W słowach wszyscy mężczyźni podobni są do siebie; czyny dopiero odsłaniają różnice.

eliza do Walerego opowiadająca o mężczyznach

(...) aby pozyskać sobie ludzi, nie ma lepszej drogi, niż stroić się we własne ich skłonności, przejmować się ich mniemaniami, patrzeć z zachwytem na wady i przyklaskiwać wszystkim uczynkom

walery do Elizy o naturze ludzkiej

Gdy chodzi o pochlebstwo, najmędrsi ludzie posiadają istne skarby naiwności; nie ma nic tak bezczelnego ani niedorzecznego, czego by nie połknęli, skoro się należycie rzecz zaprawi pochwałami.

Walery do Elizy do pochlebstwach

Oto, dokąd prowadzi młodych ludzi przeklęte skąpstwo ojców; niechże się potem ktoś dziwi, że im życzą najrychlejszej śmierci!

Kleant o skąpstwie Ojca

I na cóż się nam przyda, że będziemy kiedyś mieli majątek, skoro posiądziemy go wówczas, gdy miną najpiękniejsze lata!

Kleant do Elizy o swoim stosunku do dóbr materialnych

Nie chcę mieć bez ustanku pod nosem szpiega, zdrajcy, którego przeklęte oczy śledzą wciąż, co robię, pożerają wszystko, co posiadam, i myszkują na wsze strony, czy by się nie udało czegoś złasować.

Harpagon do strzałki o swoich podejrzeniach

To nic! Bardzo panu do twarzy z ta astmą; kaszle pan z wielkim wdziękiem.

Frozyna do Harpagona falszywe pochlebstwa

Duża dziewczyna nieprawdaż? Ale złe zielsko zawsze prędko rośnie.

Harpagon upokarza Elizę w obecności Marianny:

A ja pójdę uściskać kochana szkatułkę.

slowa Harpagona pod koniec utworu- dostal kn spowrotem swoje peiniadze

Bardzo rad jestem, że cię samą zostaje, siostro; pragnąłem pomówić z tobą i zwierzyć się z pewnego sekretu.

Kleant do Elizy, chcacy wyzac nej sekret o tajemniczej milosci di marianny